Państwo mamy wspólne. I własne. Tyle obiecuje nam Konstytucja. Mamy je po to, by organizować w nim sobie życie. Zapewniać utrzymanie niepracującym seniorom, dbać o zdrowie wszystkich, ratować każde życie, pomagać słabszym, zapewnić wszystkim edukację, bezpieczeństwo, środowisko, utrzymać sieci energetyczne, drogi, zagwarantować godne warunki życia we wspólnocie, z którą się utożsamiamy i którą kochamy miłością patriotów. Wszystko to działa, jeśli państwo i jego instytucje strzegą podstawowych wartości. Prawdy, sprawiedliwości, dobra i piękna – jak o nich czytamy w pięknym tekście preambuły polskiej konstytucji. Czytamy też w Konstytucji, że wszystkie prawa Rzeczypospolitej mają się wywodzić z wolności człowieka i obywatela, a ona wypływa z niezbywalnej ludzkiej godności przyrodzonej każdej i każdemu.

Przez lata traktowaliśmy te zapisy jak ozdobniki – uroczystą ornamentykę formuł, które nie mają praktycznych znaczeń i żadnego związku z życiem zwykłych ludzi. Aż do momentu, w którym wszystkie te fundamentalne wartości zostały zakwestionowane i pogwałcone. Konstytucja nabrała nagle, właśnie wtedy, namacalnego znaczenia w życiu bardzo wielu z nas. Atak na podstawowe wartości dotyczył instytucji demokracji, ale wśród ofiar znalazły się również pojedyncze jednostki i całe wielkie grupy ludzi. W obronie zasad i w obronie jednostek stanęli obywatele i obywatelki, zastępując nieistniejące, nieobecne, zdemolowane państwo i jego skorumpowane, niezdolne do działania służby. Oglądamy dziś tysiące zdjęć z ostatnich trudnych lat, a na nich wiele twarzy. Każda z tych osób zasługuje na immunitet przedstawiciela obywateli i każda z nich wie dobrze, do czego go użyć – na ogół wie to lepiej niż ci, którzy immunitetami parlamentarzystów dziś dysponują. Żadna z tych osób nie musi potwierdzać własnej wierności konstytucyjnym wartościom, bo ostatnie lata dostarczyły w tej sprawie mnóstwa przejmujących dowodów. Jeśli instytucje polskiej demokracji mają należeć do obywatelek i obywateli, jak to nam obiecuje Konstytucja, to naszych przedstawicieli, którzy powinni się w nich znaleźć, znamy z tych niezliczonych sytuacji, w których to właśnie oni brali na siebie obowiązek obrony podstawowych zasad przyzwoitości, kiedy państwa zabrakło.